W pierwszych dniach życia noworodka możliwość wystąpienia zakażenia jest związana z: 1. odpornością bierną, nabytą w okresie życia płodowego, 2. podatnością ustroju noworodka, 3. obecnością w środowisku szczepu chorobotwórczego, jego zjadliwością, toksycznością i inwazyjnością. W ustroju noworodka dochodzi prawie zawsze do uogólnienia się zakażenia, co jest spowodowane: 1. niemożliwością zneutralizowania toksyn i umiejscowienia zakażenia, 2. brakiem niektórych przeciwciał, 3. niedojrzałością ustroju (również enzymatyczną), 4. zmniejszoną przepuszczalnością błon śluzowych i surowiczych, 5. upośledzoną reakcją miejscową tkanek, słabym odczynem komórkowym i fagocytozą, 6. częstym przerwaniem ciągłości tkanek (wrota zakażenia). Zakażenie stanowi częstą przyczynę zgonów noworodków. Większość zakażeń okresu noworodkowego uważano dawniej za zakażenia nabyte po urodzeniu. Badania ostatnich lat, szczególnie badania popłodu, zmieniły poglądy na etiologię zakażeń. Stwierdzono, że większość zakażeń ujawniających się w pierwszych dniach życia, to zakażenia nabyte w okresie życia płodowego, w okresie ciąży lub porodu. Zakażenie u matki może przebiegać bezobjawowo, a u płodu spowodować ciężką chorobę. Przebycie przez matkę zakażenia w ciągu pierwszych dwóch miesięcy ciąży może spowodować chorobę zarodka, w następstwie obumarcie lub wadę rozwojową. Zakażenie w dalszych miesiącach ciąży doprowadza do choroby płodu i jeżeli płód nie ginie wewnątrzmacicznie, może urodzić się z objawami zakażenia lub chorować dopiero po urodzeniu.
