Według oceny klinicznej bezpośrednio po urodzeniu rozróżniamy trzy grupy noworodków wymagających intensywnego nadzoru, opieki i ewentualnego leczenia. Grupa I — w której istnieje zagrożenie życia, związane z zaburzeniami czynności układów: oddechowego, krążenia i ośrodkowego układu nerwowego. Noworodki te wymagają często resuscytacji. Schematy oceny stanu noworodka, np. test Apgar, uwzględniają wydolność tych trzech układów. Grupa II — w której stwierdza się bardzo różnorodne objawy chorobowe, nie związane z bezpośrednim zagrożeniem życia. Objawy te mogą być zapowiedzią istnienia ciężkiego procesu chorobowego, ujawniającego się już w pierwszych godzinach życia. Grupa III — noworodków bez objawów chorobowych, ale z obciążonym wywiadem, nieprawidłowym przebiegiem ciąży, porodu. Uzupełnieniem tej najwcześniejszej oceny klinicznej są następujące badania dodatkowe: 1. badanie biochemiczne krwi pobranej z tętnicy i żyły pępowinowej, jak: gazometryczne, elektrolitów, poziomu białka, glukozy, posiewy bakteriologiczne, badania układu krzepnięcia krwi itd., 2. pomiary ciśnienia ośrodkowego i obwodowego, 3. pomiary ciepłoty powierzchniowej i głębokiej (w celu dobrania „ciepłoty neutralnej”), 4. badanie morfologiczne krwi, hematokrytu, oznaczanie grupy krwi i czynnika Rh, 5. badanie doraźne błon płodowych pozałożyskowych i pępowiny, 6. ocena łożyska. Na podstawie tych badań jest możliwe wstępne ustalenie rozpoznania u noworodka. Obraz kliniczny od pierwszych minut życia może być w różnych stanach chorobowych zróżnicowany, z wyjątkiem ciężkich zespołów.