O położeniu poprzecznym (situs transversus) płodu mówimy wówczas, gdy długa oś płodu pod kątem prostym lub zbliżonym do niego krzyżuje się z długą osią macicy. Położenie skośne płodu traktujemy jak poprzeczne. Jest to jedno z najbardziej niekorzystnych położeń płodu i żaden donoszony płód nie może urodzić się samoistnie — wyjątek stanowią małe lub zmacerowane płody, które urodzić się mogą zdwojonym ciałem. Położenie poprzeczne płodu stanowi około 1% wszystkich porodów. Etiologia poprzecznych położeń płodu jest niejednorodna i nie jest dokładnie znana. Przyczyny upatruje się tak po stronie matki, jak i płodu. Ze strony matki przypuszczalny wpływ mają wszystkie te czynniki, które zmieniają fizjologiczny kształt macicy ciężarnej (wady rozwojowe, guzy, łożysko przodujące), lub wiotkość macicy u licznych Wieloródek. Łożysko przodujące jest główną przyczyną położeń poprzecznych. Wpływ mają również: zmniejszone napięcie powłok brzusznych (wielo- ródki), zwiększona ilość płynu owodniowego (wielowodzie), ciąża mnoga, zwężone miednice i guzy narządów sąsiednich. Ze strony płodu przyczyn należy upatrywać, w czynnikach, które zmniejszają lub zwiększają fizjologiczną ruchomość płodu (wielowodzie, porody przedwczesne, wodogłowie). Najwięcej, bo około 75—90%, przypadków położeń poprzecznych przypada na wieloródki, częstość tych położeń wzrasta z liczbą odbytych porodów. Również w ciąży bliźniaczej częściej spotykamy poprzeczne położenie płodu.
