Krwiaki są powikłaniami występującymi najczęściej po porodach zabiegowych, ale spotykane są krwiaki również po porodach fizjologicznych. Krwiaki sromu (haematomata vulvae) powstają wskutek pęknięcia żylaków bądź pęknięcia większej gałązki tętniczej w tkance podskórnej. Najczęściej są jednostronnymi guzami lub guzowatymi obrzmieniami niebiesko-czerwonymi. Czasami mogą dochodzić do wielkości główki dziecka. Krwiaki krocza (haematomata perinei) powstają po nieumiejętnym zeszyciu rany, w której nie podkłuto i nie podwiązano naczynia tętniczego. Szerzą się pod przeponą miednicy, usadawiają się najczęściej po jednej stronie okolicy kulszowo-odbytniczej. Wielkość ich nie przekracza męskiej pięści. Krwiaki pochwy (haematomata vaginae) powstają wskutek nieprawidłowego zszycia pęknięć pochwy i krocza bądź mogą powstać w ścianie pochwy, która nie wykazuje naruszenia ciągłości ścian. Mogą się szerzyć ku górze w okolice sklepień, a nawet do przymaciczy. Krwiaki pochwy mogą osiągnąć duże rozmiary, zawierają ok. 1 litra krwi, a czasem nawet więcej. Krwiaki najczęściej powstają po 2—3 godzinach od porodu. Powiększając się stopniowo, powodują silny ból i uczucie parcia na stolec, mogą wywoływać objawy wykrwawienia bądź nawet być przyczyną wstrząsu. Krwiaki przymaciczy powodują bóle podbrzusza, odruchy wymiotne, czasami parcie na mocz. Rozpoznanie stawiamy na podstawie dolegliwości zgłaszanych przez położnicę oraz na podstawie oglądania i badania ginekologicznego. Zapobieganie krwiakom polega na przeprowadzeniu po porodach operacyjnych dokładnej kontroli kanału rodnego oraz na prawidłowym zaopatrywaniu obrażeń i ran tego kanału. Leczenie krwiaków jest zróżnicowane — małe krwiaki, nie narastające, leczymy zachowawczo, natomiast krwiaki narastające i duże otwieramy chirurgicznie, usuwamy skrzepy krwi, podkuwamy krwawiące naczynie, w łoże krwiaka wprowadzamy dren gumowy i wyprowadzamy go przez ścianą krocza.
